Veiling Tent 2023
Tijd en plaats
De Veiling – De Aanschouw is op zondag 9 juli 2023 in TENT > vanaf 15u tot 18u < aan de Witte de Withstraat 50, Rotterdam
Meer info
Kijkdagen
Vrijdag 7 juli t/m aanvang veiling gedurende openingsuren van TENT. Toegang tot veilingcollectie is gratis.
Schriftelijk of telefonisch bod
U kunt voorafgaand aan de veiling een schriftelijk bod uitbrengen op één of meerdere werken.
Ook kunt u zich tijdens de veiling laten bellen om mee te bieden. U wordt dan door ons gebeld wanneer uw kavel aan de beurt is.
Voor beide mogelijkheden kunt u zich aanmelden via deaanschouw@gmail.com tot uiterlijk zaterdag 8 juli 18.00 uur. Na ontvangst van uw mail nemen wij contact met u op. Eventueel vragen wij om een aanbetaling (welke u uiteraard volledig teruggestort krijgt indien het niet tot een koop komt) /// Meer info
Lucinda Williams
Nieuw boek, ‘Don’t Tell Anybody the Secrets I Told You’, een autobiografie van Lucinda Williams, Uitgeverij Crown, ISBN 9780593136492.
The beloved and iconic singer-songwriter and three-time Grammy winner opens up about her traumatic childhood in the Deep South, her years of being overlooked in the music industry, and the stories that inspired her enduring songs.
Lucinda Williams’s rise to fame was anything but easy. Raised in a working-class family in the Deep South, she moved from town to town each time her father—a poet, a textbook salesman, a professor, a lover of parties—got a new job, totaling twelve different places by the time she was eighteen. Her mother suffered from severe mental illness and was in and out of hospitals. And when Williams was about a year old she had to have an emergency tracheotomy—an inauspicious start for a singing career. But she was also born a fighter, and she would develop a voice that has captivated millions.
In Don’t Tell Anybody the Secrets I Told You, Lucinda Williams takes readers through the events that shaped her music—from performing for family friends in her living room to singing at local high schools and colleges in Mexico City, to recording her first album with Folkway Records and headlining a sold-out show at Radio City Music Hall. She reveals the inspirations for her unforgettable lyrics, including the doomed love affairs with “poets on motorcycles” and the gothic Southern landscapes of the many different towns of her youth, including Macon, Lake Charles, Baton Rouge, and New Orleans. Williams spent years working at health food stores and record stores during the day, so she could play her music at night, and faced record companies who told her that her music was “too unfinished,” “too country for rock and too rock for country,” and criticism that she didn’t have the right voice for radio or TV. But her fighting spirit persevered, leading to a hard-won success that spans seventeen Grammy nominations and a legacy as one of the greatest and most influential songwriters of our time.
Raw, intimate, and honest, Don’t Tell Anybody the Secrets I Told You is an evocative reflection on an extraordinary woman’s life journey (bron)
Eind juni 2023 komt haar nieuwe cd uit: Stories from a rock n roll heart
Pre-order bij VelvetMusic: velvetmusic.nl/../Stories-from-a-rock-n-roll-heart
Het Atelier
Mijn atelier is in een oud winkel pand uit 1903. In 2001, toen ik met hulp van m’n vader de winkel, die allang geen winkel was, maar een opslagruimte van een marktkoopman die snoepjes verkocht (ik vond er nog een kleurboek uit de jaren ‘60 van RANG), heb ik de houten vloer lichtgrijs en de muren hagelwit geschilderd. Volgens mij is dat de enige optie voor een schilders atelier. Het geeft een neutraal en rustig beeld.
Ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst de vloer en muren heb geschilderd. Het moet zeker vijftien jaar geleden zijn. De muren en vloer zitten vol met verf spatten. Ook de licht grijze verticale strepen op de muur, achter de schildersezel, van het omhoog en naar beneden bewegen van de ezel, verraden dat het lang geleden is dat ik m’n studio heb opgeknapt.
Vorige week had ik 20 nieuwe doeken gekocht. Hagelwit. Er was geen plaats meer in m’n atelier. De enige optie was de doeken tijdelijk in de gang te plaatsen.
Het atelier lag vol met beschilderde doeken en ook de vier meter lange stellingkast puilde uit met troep.
Via een smal pad in het tweede gedeelte van m’n atelier, omgedoopt tot kantoor, had ik een smalle doorgang tot het keukentje. Hoewel alles in m’n atelier zogenaamd bruikbaar is en bijna alles van toepassing is op het creatieve proces, begin ik toch verschijnselen te krijgen van een hoarder.
Elk jaar dacht ik: opruimen doe ik wel een andere keer. Met de witte doeken in de hal – kon ik het opruimen niet meer uitstellen. Ik ben begonnen met 60 schilderijen – die in de stellingkast lagen, te labelen, archiveren op de computer en bracht ze vervolgens naar de zolder. Zodat ik de recente schilderijen – die overal aan de muur hingen op kon bergen. In de stellingkast. Het klinkt water naar de zee dragen, toch was dit de enige optie om plaats te maken.
Nu de muren leeg waren irriteerde ik me aan alle beton spijkers en schroeven. Ik haalde de spijkers en schroeven eruit en plamuurde de gaten dicht en rende naar de verfwinkel voor lichtgrijze vloerverf, titanium witte lak – voor de deuren en kozijnen en hagelwitte muurverf.
Na vier dagen puin ruimen (toch nog 6 vuilniszakken weg kunnen gooien), schuren, stofzuigen, dweilen, ontvetten en verven heb ik weer een fris, leeg, schoon, blakend atelier. Zelfs de lelijke kapotte perspex ruitjes in de deur – die ik ooit wit had geschilderd, heb ik vervangen door op maat gezaagde – wit geschilderde, triplex plankjes. Het is een verademing. Ik kan weer gewoon lopen naar het keukentje, er is plaats genoeg voor de 20 nieuwe doeken én het atelier ziet er weer spik en span uit: een glanzende gelakte vloer en witte muren. Nu nog nieuwe schilderijen maken. Ik blijf bezig
Het Park
Ik wandel met m’n hond Bobbie in het noordelijke gedeelte van Het park. Bobbie gaat in het water staan en even verderop zie ik twee lege bankjes. Het zijn populaire bankjes, want hier zit je in de luwte en heb je een mooi overzicht – van dit gedeelte van het park. Bovendien, als je hier zit – zie je iedereen lang van te voren aan komen, niks is leuker dan mensen beschouwen.
Ik ga zitten op het linker bankje en kijk over het water naar picknickende mensen. Bobbie loopt wat heen en weer langs de kant van het water. Haar staart raakt het water nét niet. Als een stokpaardje blijft ze roerloos in het water staan.
Links van me zie ik in de verte een verliefd stel. Ze bewegen zich synchroon ten opzichte van elkaar.
Iets verderop, loopt een kronkelpad. Overhangende takken zorgen voor een tunnel effect. Op het einde van het pad staan links en rechts een boom. Het geheel is sprookjesachtig. Het zonlicht, de ‘tunnel’, de twee bomen, ik heb er nooit zo naar gekeken. Iets meer naar rechts staat een boom die in een enkel oogopslag geheel rood lijkt, door het felle zonlicht. De zonovergoten boom als lichtgevend silhouet, omgeven door bomen in de schaduw. Vanaf deze plek op het bankje zie ik talloze schilderijen voor me opdoemen.
Aan de rechterkant waar ik zit is het einde van het park. Er komt een groep jongens aan. Ze vormen een rij. Eén van de jongens loopt er langs. Het lijkt wel alsof hij tegen iedereen een korte gesprek voert. Het is moeilijk te zien. Een jongen – vooraan de rij, maakt drukke gebaren met zijn armen.
Tien meter van hun vandaan zit een vrouw mediteren.
De picknickers zitten er nog, de groep jongens vormen nog steeds een rij, de mediterende vrouw maakt een buiging, Bobbie staat in het water en het verliefde stel kijken zwijgzaam voor zich uit.
Er komt iemand op het lege bankje naast me zitten. Ik roep Bobbie, dit is het moment om verder te lopen.