Het Atelier

Mijn atelier is in een oud winkel pand uit 1903. In 2001, toen ik met hulp van m’n vader de winkel, die allang geen winkel was, maar een opslagruimte van een marktkoopman die snoepjes verkocht (ik vond er nog een kleurboek uit de jaren ‘60 van RANG), heb ik de houten vloer lichtgrijs en de muren hagelwit geschilderd. Volgens mij is dat de enige optie voor een schilders atelier. Het geeft een neutraal en rustig beeld.

Ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst de vloer en muren heb geschilderd. Het moet zeker vijftien jaar geleden zijn. De muren en vloer zitten vol met verf spatten. Ook de licht grijze verticale strepen op de muur, achter de schildersezel, van het omhoog en naar beneden bewegen van de ezel, verraden dat het lang geleden is dat ik m’n studio heb opgeknapt. 

Vorige week had ik 20 nieuwe doeken gekocht. Hagelwit. Er was geen plaats meer in m’n atelier. De enige optie was de doeken tijdelijk in de gang te plaatsen.

Het atelier lag vol met beschilderde doeken en ook de vier meter lange stellingkast puilde uit met troep.

Via een smal pad in het tweede gedeelte van m’n atelier, omgedoopt tot kantoor, had ik een smalle doorgang tot het keukentje. Hoewel alles in m’n atelier zogenaamd bruikbaar is en bijna alles van toepassing is op het creatieve proces, begin ik toch verschijnselen te krijgen van een hoarder. 

Elk jaar dacht ik: opruimen doe ik wel een andere keer. Met de witte doeken in de hal – kon ik het opruimen niet meer uitstellen. Ik ben begonnen met 60 schilderijen – die in de stellingkast lagen, te labelen, archiveren op de computer en bracht ze vervolgens naar de zolder. Zodat ik de recente schilderijen – die overal aan de muur hingen op kon bergen. In de stellingkast. Het klinkt water naar de zee dragen, toch was dit de enige optie om plaats te maken. 

Nu de muren leeg waren irriteerde ik me aan alle beton spijkers en schroeven. Ik haalde de spijkers en schroeven eruit en plamuurde de gaten dicht en rende naar de verfwinkel voor lichtgrijze vloerverf, titanium witte lak – voor de deuren en kozijnen en hagelwitte muurverf.

Na vier dagen puin ruimen (toch nog 6 vuilniszakken weg kunnen gooien), schuren, stofzuigen, dweilen, ontvetten en verven heb ik weer een fris, leeg, schoon, blakend atelier.  Zelfs de lelijke kapotte perspex ruitjes in de deur – die ik ooit wit had geschilderd, heb ik vervangen door op maat gezaagde – wit geschilderde, triplex plankjes. Het is een verademing. Ik kan weer gewoon lopen naar het keukentje, er is plaats genoeg voor de 20 nieuwe doeken én het atelier ziet er weer spik en span uit: een glanzende gelakte vloer en witte muren. Nu nog nieuwe schilderijen maken. Ik blijf bezig

Het Park

Ik wandel met m’n hond Bobbie in het noordelijke gedeelte van Het park. Bobbie gaat in het water staan en even verderop zie ik twee lege bankjes. Het zijn populaire bankjes, want hier zit je in de luwte en heb je een mooi overzicht – van dit gedeelte van het park. Bovendien, als je hier zit – zie je iedereen lang van te voren aan komen, niks is leuker dan mensen beschouwen.

Ik ga zitten op het linker bankje en kijk over het water naar picknickende mensen. Bobbie loopt wat heen en weer langs de kant van het water. Haar staart raakt het water nét niet. Als een stokpaardje blijft ze roerloos in het water staan.

Links van me zie ik in de verte een verliefd stel. Ze bewegen zich synchroon ten opzichte van elkaar.
Iets verderop, loopt een kronkelpad. Overhangende takken zorgen voor een tunnel effect. Op het einde van het pad staan links en rechts een boom. Het geheel is sprookjesachtig. Het zonlicht, de ‘tunnel’, de twee bomen, ik heb er nooit zo naar gekeken. Iets meer naar rechts staat een boom die in een enkel oogopslag geheel rood lijkt, door het felle zonlicht. De zonovergoten boom als lichtgevend silhouet, omgeven door bomen in de schaduw. Vanaf deze plek op het bankje zie ik talloze schilderijen voor me opdoemen.

Aan de rechterkant waar ik zit is het einde van het park. Er komt een groep jongens aan. Ze vormen een rij. Eén van de jongens loopt er langs. Het lijkt wel alsof hij tegen iedereen een korte gesprek voert. Het is moeilijk te zien. Een jongen – vooraan de rij, maakt drukke gebaren met zijn armen.

Tien meter van hun vandaan zit een vrouw mediteren.

De picknickers zitten er nog, de groep jongens vormen nog steeds een rij, de mediterende vrouw maakt een buiging, Bobbie staat in het water en het verliefde stel kijken zwijgzaam voor zich uit.
Er komt iemand op het lege bankje naast me zitten. Ik roep Bobbie, dit is het moment om verder te lopen.